Khajuraho & Varanasi met Geert en Didit,

We zijn weer terug in Pune. We zijn samen met Geert en Didit een paar dagen in Khajuraho en Varanasi geweest.

Ik pak de krant en lees: ‘Terror strikes Varanasi’ met foto en alles. Blijkt dat er gisteren een bom is ontploft op de meest centrale plek in Varanasi met één dode en ten minste 20 gewonden. Moet toch niet gekker worden. Op de plek van de aanslag (Dasaswamedh Ghat) waren we nog een paar dagen geleden. En ook precies op het moment van de avondceremonie!

Ligt het nu aan ons of is het slechts toeval? Eerst de gijzeling en aanslag in het Taj hotel in Mumbai waar Annet en ik niet lang daarvoor vijf dagen hebben vertoefd. Vervolgens de verwoesting van de German Bakery in Pune waar wij (met de kinderen en onze vrienden) regelmatig hebben geluncht. En nu dan Varanasi waar Annet en ik nu tweemaal zijn geweest. Goed, maar even niet aan denken. Is blijkbaar onze tijd nog niet. Mocht je overigens naar India komen, ga dan even niet naar de plekken waar Annet en ik onlangs zijn geweest. Kan zomaar gevaarlijk zijn!

Terug naar de reis. Het succes van elke reis wordt grotendeels bepaald door de combinatie van de plek waar je heengaat, het gezelschap waarmee je dat doet en uiteraard het weer. Uiteraard zijn hotels en de wijze van vervoer ook niet onbelangrijk. Annet had echter dat deel van de reis perfect georganiseerd (duhhh, zouden intimi kunnen inbrengen!).

Laat ik voor de beeldvorming beginnen met het weer. Het weer in India is rond deze tijd van het jaar nagenoeg perfect. Overdag strak blauw en een graadje of 20-22. In de avond zakt de temperatuur richting 10 graden. Lekker overdag in het zonnetje wandelen en ’s nachts heerlijk onder de warme wol slapen.

Vervolgens het gezelschap. Geweldig om wederom met dierbaren samen door India te trekken. Na Jinny, Bas, Christiaan, Ida, Tom, Ben, Elly, Marjolein, Freek, Geraldine, Elisabete en Patrick deze keer met Geert en Didit dus.
Geert en Didit hebben een aantal jaren terug in Bangladesh gewoond waar het leven zeer vergelijkbaar is met India. Tevens wonen ze natuurlijk al eeuwen in de Filippijnen, hebben ze beiden (vooral Didit) al veel van India gezien en is Geert met zijn ADB (Asian Development Bank) achtergrond een soort van wandelende encyclopedie over Azië!
Al met al erg leuk om met elkaar ervaringen, verbazing, bewondering en meerder flessen wijn te delen.

En dan de plekken……te beginnen met Varanasi: de laatste stop voor het Nirwana. Twee jaar geleden heb ik al uitgebreid een verhaaltje geschreven op deze blog over Varanasi. Wellicht herinneren jullie nog wat een enorme impact het op ons had. De geur, de indrukken, de indringende religie. De smalle (pamplona achtige) straatjes, de heilige koeien, de duizenden gelovigen. Het onderdompelen in de ernstig vervuilde Ganges. De prachtige Ghats. De ceremonies en de crematies. De eeuwig durende reïncarnatie.
Adembenemend en kippenvel!

Nu zullen jullie je uiteraard afvragen hoe zo’n bezoek voor de 2e keer is? Zelfde emoties? Ja, eerlijk gezegd wel een beetje en deze keer konden we ze delen met Geert en Didit. Het water in de Ganges stond niet al te hoog en we besloten om van de Assi Ghat naar de Dasaswamedh Ghat te lopen. Als je doorloopt een tripje van zo’n slordige 1.5 uur langs de gelovigen, heilige koeien, buffels, bootmannen en opvallend wat je dan allemaal meer te zien krijgt vergeleken met het zicht vanaf een boot op de Ganges.

Wellicht het meest indringende wat we deze keer zagen was een oude kromme man die de koeienvlaai op de Ghats opruimde (zie foto). De Ghats liggen er eerlijk gezegd vol mee. Hij schraapte de vlaai met zijn handen bij elkaar en verzamelde alle stront op één plek. Mensonterend? Wel ja, natuurlijk. Het dubbele hier is echter dat de man anders waarschijnlijk zou verhongeren en op deze wijze verdiende hij nog wat geld. Tevens worden de Ghats op deze wijze schoon gehouden en zal de gedroogde vlaai op de markt worden verkocht als brandstof om te koken. Prachtig economisch verhaal derhalve. Werkgelegenheid en afzetmarkt. Soort van crazy win-win zou je kunnen zeggen. Toch?

Bij verschillende Ghats vonden ook de dagelijkse crematies plaats. De lijken omwikkeld in prachtige geel/ oranje gekleurde gewaden en de familieleden bezig met het aansteken van de vuren. Kippenvel als je daar van vlakbij naar staat te kijken. Je ‘voelt’ als het ware ‘de religie’ of de spirituele energie van de omringende familieleden op je inwerken. Het spreekt voor zich dat je op dergelijke plekken, maar beter geen foto kan maken, want als ze je zien wordt je camera vernietigd en kan je (terecht) worden gelyncht (zie foto :-)).

Op één van de Ghats liet Didit door een ‘priester’ een Pooja doen om daarmee haar dierbaren te laten ‘zegenen’. De Pooja priester vroeg aan Geert een belachelijke 1000 rupees wat uiteraard veel te hoog was natuurlijk. De priester ook niet van gisteren verdedigde zich door te vragen of dat bedrag niet erg laag was voor alle dierbaren……. En ja, daar kan natuurlijk niemand tegenop! (vraag maar aan Christiaan :)).

Enfin, vervuld van al die spirituele zaken verlieten we Varanasi en vlogen we naar Khajuraho (stadje van ca. 8000 inwoners) om ons te wijden aan meer fysieke ‘down to earth’ aangelegenheden. Op een drietal plekken in Khajuraho zijn prachtige tempels te vinden met echt indrukwekkend uitgehakte erotische afbeeldingen.

Eén van de legendes vertelt ons dat de maangod Chandra de prachtige maagd Hemavati zag baden en haar met geweld nam (wat is het toch apart dat die Hindu goden zo verschrikkelijk menselijk waren vind je niet?)

Om de roddels en de vloek van de maagd te ontlopen (ook de maan heeft een reputatie op te houden!) beloofde de maangod dat haar kind Chardravarman aan het hoofd zou komen te staan van een langdurige dynastie (Chandela dynastie 10e en 11e eeuw AD). Chardravarman startte vervolgens de bouw van 85 tempels in Khajuraho onder andere om zijn moeder van alle blaam te zuiveren.

Hoe dan ook, de tempels zijn er nu in alle pracht en praal. Saillant detail is dat de tempels na wat oorlogen met de Moghuls en de Afghanen door de jungle werden overwoekerd. De wereld wist honderden jaren niets van deze tempels tot in 1838 een Britse officier deze plek ontdekte.

De 22 overgebleven tempels zijn verdeeld in drie groepen. De tempels in het westen zijn de mooiste, althans in mijn ogen meer indrukwekkend dan die in het zuiden en het oosten (Jain tempels).

De erotische afbeeldingen laten echt alles zien. Van gewone standjes tot zeer ingewikkelde. Eén vrouw met meer mannen, één man met meer vrouwen en meer mannen met meer vrouwen. Ook aan de mannen op het land is gedacht. Een man die lang van huis is is blijkbaar ook maar een mens en dieren kunnen meerdere functies hebben (jakkes)!

De tempels roepen echter wel de volgende vragen op:

1) Waarom vind je dergelijke erotische tempels alleen in Khajuraho en niet of nauwelijks op andere plekken in India? Alleen in Varanasi hebben we een piepklein soortgelijk tempeltje gezien en ook in Jaisalmer was een verscholen tempeltje te vinden met wat erotische afbeeldingen.

Mijn ‘gevoel’ zegt dat India vroeger helemaal niet preuts was. Denk maar aan de Kamasutra. Wellicht hebben de verschillende overheersers (de mohammedaanse Moghuls en/of de victoriaanse Engelsen) alle sexueel getinte afbeeldingen vernietigd en heeft Khajuraho het overleefd omdat het zolang onder de jungle begraven heeft gelegen. Wie weet.

2) De afbeeldingen zijn zeer gedetailleerd uitgehakt met prachtige fysieke lijnen en standjes (zie ook de foto’s) waar Annet en ik nog de komende maanden op moeten oefenen :). Wie waren echter de modellen en hoelang moesten ze poseren? Vooral diegene die op zijn/ haar hoofd staat moet jarenlang in het circus hebben gewerkt :)! De afbeeldingen zijn (anatomisch gesproken) bijna perfect en de kunstenaar moet ofwel een levendig inbeelding hebben gehad of de modellen moeten halve acrobaten zijn geweest.

Al met al wederom een indrukwekkend staaltje cultuur. Een aantal foto’s zijn toegevoegd. Het merendeel komt van Didit. Zij heeft een geweldig mooi fototoestel (18 megapixels) en haar foto’s spreken voor zich.

Annet en ik beginnen nu steeds meer te zien van het ‘incredible’ India en des te meer we zien des te meer lijkt het slechts het topje van de ijsberg. Een paar weken geleden hebben we ook nog Calcutta bezocht. Ook indrukwekkend, maar ga ik verder niet op in. Ik heb wel een paar foto’s toegevoegd.

Geert en Didit zijn nu bij ons in Pune en we kunnen nog een paar dagen van ze genieten. Over een dag of 10 dagen komen Annet en ik weer naar Nederland naar onze kinderen en vrienden. Kijken we naar uit. Voor het weer hoeven we echter niet te komen. Brrrr, als ik alleen al denk aan sneeuw, wind en verdere ellende….. Annet en ik moeten maar lekker veel in bed blijven en ons verder verfijnen in de tantritische kunst van Khajuraho!

Warmte (20-25 graden!) en liefde,
Tot gauw!
Knuffel Willem