Gezellie met Mike en Chrisje in India

De laatste week hebben we genoten van Mike en Chrisje die een dag of tien bij ons in India op bezoek waren.

Fantastisch natuurlijk! En erg gezellie!

De eerste paar dagen was het voor Mike en Chrisje na de zware regeval in Mumbai een beetje acclimatiseren geblazen en Annet nam beiden mee op haar toer door Pune. Vervolgens nam Raju, onze chauffeur, ze mee naar Allandi en Dehu vlakbij Pune. Gewoon even ‘ruiken’ aan India. De avonden werden in het begin gevuld met lekker kletsen en TV kijken. Annet en Mike vonden elkaar met de iPad versie van de ‘kolonisten van Catan’. Chris en ik vonden elkaar met het samen volgen van yoga lessen.

Nog niet eerder vermeld op deze blog, maar ik ben een maandje of wat geleden in Pune gestart met Yoga. Eén van onze engineers Arun nam mij mee nadat ik had aangegeven dat je eigenlijk niet in India kan wonen zonder aan yoga te hebben gedaan. De yoga lerares Neeta is een onvoorstelbaar soepele, maar vooral erg strenge ‘silly putty’ dame die Arun en ik al een tijdje liefkozend de ‘Nazi’ noemen.

Yoga is echt hartstikke leuk, hoewel dat hele gerek en gestrek je wel met de neus op de feiten drukt. Wat een stijve hark ben ik, onvoorstelbaar! Anyhow, ik wist dat Chrisje in Nederland ook aan Yoga had gedaan, dus Chrisje ging gezellig mee naar Neeta. Na 2 lessen begon Chrisje gelukkig ook een beetje hekel te krijgen aan Neeta. Gedeelde smart is halve smart zal ik maar zeggen.
Chrisje had ook nog een dagje in de Osho geregeld, maar daar had ze geloof ik iets meer van verwacht.

Verder zijn we met ons vieren (knap overigens hoe snel Mike en Chris zich hebben aangepast aan India!) een lang weekend rondgetrokken. Een erg leuke, gezellige en ook cultureel interessante trip. Eerst een slordige 3 uur naar het noorden naar Aurangabad met een ‘valse Taj Mahal’ en naar Daulatabad met een hoog gelegen fort.
Vervolgens op weg naar de magnifieke Adjanta en Elora caves om vandaaruit richting het westen te gaan naar het heilige ‘Kumbh Mela’ stad Nashik voor een diner en een bruiloft. Tot slot van Nashik naar het zuiden weer terug naar Pune. Een prachtige soort van gelijkbenige driehoek en hieronder een kort verslag.

Al een paar maanden geleden waren Annet en ik door Arvind (één van onze andere engineers) uitgenodigd voor zijn huwelijk. Indiërs vinden het een echte eer als de baas langskomt en trekken alles uit de kast als je er eenmaal bent. Hoewel een dergelijk event nogal wat tijd kost had ik deze keer ingestemd om samen met Annet te komen. Uiteraard gaan we niet altijd, maar inmiddels hebben we nu een handvol trouwerijnen meegemaakt, waarbij een huwelijk in het zuiden echt anders is dan een huwelijk rondom Pune/ Mumbai.

Anyhow, onze toezegging om naar Nashik te komen gecombineerd met het toeval dat Mike en Chrisje juist die week bij ons waren gaf Mike en Chrisje uiteraard een unieke kans om zoiets te kunnen meemaken. Ik geloof dat ze het erg leuk vonden en uiteraard werden ze als onze vrienden met alle egards ontvangen. Andersom gingen ze beiden erg natuurlijk met allerlei Indiers om. Knap hoor! Prachtige bruiloft en de foto’s spreken denk ik voor zich.

Trouwen in India is overigens echt – echt heel erg belangrijk en de voorbereidingen zijn ongelooflijk. Alleen al een partner kiezen is een intensief proces. De meeste huwelijken zijn ‘arranged’ en dat geldt zeker voor de middenklasse- en onderklasse in India. De huwelijken van de meeste van onze engineers, die bijna allemaal uit de middenklasse komen, zijn praktisch allemaal ‘arranged’, hoewel een klein aantal ook uit liefde is getrouwd. Liefde of niet, voordat er getrouwd ‘mag’ worden ben je wel even verder.

Allereerst moeten de ouders van beide partijen het ermee eens zijn. Trouw je binnen dezelfde caste dan gaat het nog wel, maar ‘inter caste’ huwelijken geeft vaak een drama. Eén van onze engineers wilde met zijn grote liefde trouwen, die helaas uit een andere (lagere) kaste kwam. Hij kostte hem 3 maanden (uiteraard onbetaald :)) verlof om haar en zijn ouders te overtuigen waarom zij dit ‘inter caste’ huwelijk moesten goedkeuren. Zonder die goedkeuring worden bruid en bruidegom uit de familie gestoten en dat wil echt helemaal niemand in India. Familiebanden is echt het allerbelangrijkste.

Ook cruciaal is dat de huwelijks-horoscoop (3 keer woordwaarde) goede vooruitzichten geeft. Wederom één van onze engineers hoorde (nadat alles al was geregeld) van de astroloog dat één van beide partners vroeg zou overlijden als het huwelijk zou doorgaan. Ondanks alle voorbereidingen werd het huwelijk direct afgelast!

Overigens houdt niet alleen de middenklasse en de ‘onderklasse’ zich aan deze tradities. Ook de rijkere, meer moderne klasses volgen de oer-oude stappen. Onlangs zat ik te praten met een dame van Price Waterhouse. Zij komt uit een rijk upperclass gezin, is zeer goed opgeleid (MBA) en is mede vanwege haar werk ook erg zelfstandig en zelfverzekerd. En ja hoor, ook zij vertelde me dat voor haar huwelijk, eerst de huwelijks horoscoop wordt getrokken voordat er überhaupt gesproken wordt met mogelijke huwelijks kandidaten. En ook zij gaat zorgen voor haar schoonouders (zie ook een eerder verslag over ‘vrouwen in India’).

Vanwege de bruiloft in Nashik werden we bij Suyash, weer een andere engineer van ons (ja, ja we hebben er een paar!) uitgenodigd om te komen eten. Suyash woont ook in Nashik samen met zijn vrouw Monica (die overigens binnenkort bij ons komt werken) en zijn ouders. De oudste broer van Suyash woont in the US en daarom zorgt Suyash voor zijn ouders. In de praktijk betekent dat hij zorgdraagt voor de financiën en Monica voor het huishouden en de zorg voor zijn ouders.

Ook hier werd weer alles uit de kast gehaald. Monica en haar schoonmoeder bleven eten aandragen en ik verdenk ze ervan dat ze daar minstens het hele weekend mee bezig zijn geweest. Ook voor Suyash is het een eer dat vooral Annet en ik daar kwamen eten. Voor Chris en Mike interessant om eens te zien hoe zoiets toegaat in India. We werden allemaal helemaal vol gepropt en ‘nee’ kwam in het woordenboek van de moeder van Suyash niet voor.

Wel even wennen was dat wij vieren met Suyash aan tafel gingen en bediend werden door Monica samen met haar schoonmoeder. Pas aan het eind van het maal kwam Monica erbij zitten. De ouders gingen blijkbaar later eten. Zoiets kennen wij niet in Nederland en dan is het natuurlijk al gauw vreemd. Aan het eind kregen Chrisje en Annet prachtige koperen Ganesha’s van Suyash en Monica. Ook hier weer een interessante traditie. Niet de gastheer maar de gasten krijgen een kado. Wellicht iets om te onthouden voor al onze vrienden als jullie ons weer eens uitnodigen om te komen eten :)!

Suyash ging de dag erop mee met ons om Nashik te laten zien. Via zijn vader’s relaties werd het eenvoudiger om de zeer religieuze Tribakeshwar tempel binnen te komen waar honderden mensen stonden te dringen. Volgens Annet was Suyash constant aan het bellen met ‘bestuurders’ van de tempel om versneld toegang te krijgen. Voordeel van locale hulp uiteraard. Vervolgens was het tijd voor de Sula wijngaarden, de Kumbh Mela spot met Gatts en markt in het centrum van Nashik.

Fantastisch die Suyash uiteraard. Toen ik hem voor alles bedankte en blijk gaf van alle voorbereidingen die zijn familie en hij hadden getroost reageerde hij als volgt and I quote: ‘thanks for giving me the opportunity to serve’. Kijk!

De eerlijkheid gebied mij overigens te melden dat ik die Nashik rondleiding aan mij voorbij moest laten gaan. Ik had last van mijn darmen voor en met name na de klim met Mike (zie onder) en na die copuleuze maaltijd bij Suyash, moest ik even in de buurt van een toilet blijven!

Nu even snel het verhaal afmaken. Voordat we in Nashik kwamen zijn we zoals gezegd langs Aurangabad met de valse Taj (Bibi Ka Maqbara) geweest. Tevens zijn Mike en ik naar boven gesneld naar het Devagiri fort in Daulatabad. De gemiddelde klimtijd naar de top was blijkbaar 45 minuten en Mike en ik deden het in 20, inclusief het maken van foto’s. Nu moet ik ook hier weer opbiechten dat Mike het gemakkelijk in 15 minuten gered zou hebben, maar mijn stoelgang begon al aardig op te spelen rond die tijd en papa ging vlak voor de top compleet kapot. Voor het verhaal zal ik het maar houden op de ‘hongerklap’.

Vlakbij Aurangabad bevinden zich de magistrale Elora en Adjanta caves waarover ik al eerder op deze blog iets over heb geschreven. Ook de 2e keer (voor Annet zelfs de 3e keer) is het allemaal nog even indrukwekkend en ik geloof dat ook hier Mike en Chris het reuze naar hun zin hadden.

Al met al een prachtige (steden?) trip en voor ons het eind van een fantastisch bezoek van Mike en Chris.

Gisteravond zijn ze met rugzak en al met de nachttrein naar Hampi vertrokken.

Geweldig hoe die twee dit avontuur verder gaan vervolgen. Hun overall plan is verder als volgt. Na Hampi met de nachttrein naar Bangalore en vandaaruit vliegen naar Cochin om naar de ‘backwaters’ in Allepey te gaan. Vervolgens de zuidpunt van India ronden naar Tamil Nadu en met trein en bus de tempel route naar het noorden doen langs Madurai, Tanjavur, Pondicherry, Mahabalipuram en Chennai. Met het vliegtuig dan van Chennai naar Delhi om daar met de golden triangle (Delhi, Agra, Jaipur) af te ronden voordat ze via Munchen terug naar Amsterdam vliegen. Indrukwekkend hoor!

Het is dus weer ‘all quiet at the ‘waterfront’’ en Annet en ik hebben een beetje last van een leeg nest sydroom. Gelukkig is het weer bijna juli en dus bijna tijd voor een korte vakantie in Italië met de gebruikelijke groep en kids (Marjolein, Freek, Tom en Bas). Leuk dat Jinny en Frank de laatste week ook komen. Moeten ze wel even knallen om vanuit Alphen in ene door naar Napels te rijden!

Kijken we erg naar uit die vakantie! Daarna nog een maandje knallen in Pune en in september terug naar Nederland. Gaat nu snel allemaal.

Knuffel,
Willem