Wat vinden we er eigenlijk van?

Na een maand wonen in Pune is het wellicht geinig om wat gedachten op papier zetten.

Sinds we zo’n 4 weken elke dag in Hotels hebben vertoefd, zitten we nu een paar dagen in ons appartement.

Een triest leven van ‘how are you doing today sir’, ’s ochtends zomaar fluitend aanschuiven met verse jus, afzien met ‘alweer’ gebakken eieren en ’s avonds stuk zitten in heerlijke restaurants, nu dus ingeruild voor het ‘normale’ boodschappen doen, ’s avonds thuis een warme hap klaarmaken en in de ochtend zelf je boterham smeren. Derhalve de hoogste tijd voor wat beschouwingen, yin yang, ‘finger spitzen gefühl, yoga en zelfreflectie.

India is een paradox. De tegenstellingen in de mensen, in vegetarisch en niet vegetarisch, in de welvaart, in de steden, in de godsdienst, in het land en in de kasten zijn echt enorm.

Er is een groep ‘Indianen’ die creatief, flexibel, slim, betrouwbaar, sensitief, empatisch en vol met humor zijn. Deze groep lost problemen op, komt op tijd, is pro-actief en ondernemend, is prettig in de omgang en zorgt grotendeels voor de enorme economische groei die het land doormaakt.
Gelukkig kom ik vanwege mijn werk best wel veel van deze energie leverende mensen tegen. Ik zal daar een andere keer uitgebreid op terug komen. Vooralsnog volstaat het verhaal dat mijn bedrijf in een prachtige moderne omgeving gaat komen te zitten, er overal moderne ‘la defense’ achtige complexen worden opgezet en waar Feng Sui en Vastu goede bekenden zijn. Waar wij nu meerdere malen met leuke echt interessante Indiërs uit eten zijn geweest en door hen meer zijn gaan begrijpen voor welke uitdagingen dit land nog staat en waar we een adembenemend staaltje bouwkunst hebben gezien in Agra tijdens het bezichtigen van de Taj Mahal.

Tegelijkertijd is er een vrij grote groep mensen die apathisch, bureaucratisch, irritant, onbetrouwbaar en zelfzuchtig zijn en die vastzitten in eeuwenoude patronen van wat je wel en niet mag doen. Vanwege het feit dat we ons nu als burgers moeten inschrijven, een bankrekening moeten openen, een huis moeten inrichten en boodschappen doen komen we helaas erg veel met deze energie vretende groep in aanraking. Een paar voorbeelden voor het sfeertje.

Simpele zaken zoals zelf een boodschappen karretje halen kan uiteraard niet. In elke winkel is een complete hiërarchische organisatie aanwezig. Naast de van zelf sprekende manager (die niets mag doen, godzijdank overigens), is er iemand die je te woord staat over een bepaald item, iemand die het betreffende item mag laten zien, iemand die het item gaat tillen en iemand die het item naar je auto mag/ moet brengen.
No way, dat iemand in die hele keten iets anders doet dan waar hij/ zij vanwege zijn/ haar taak voor is ingehuurd. Enorme dumbo’s zijn de baas, terwijl er pienter personeel naast staat te kijken hoe dom die baas eigenlijk wel kan zijn. Helaas mogen die figuren pas iets zeggen als de baas ze daar om vraagt. Naar iemand toelopen in een restaurant voor een drankje is volstrekt belachelijk, bedienden komen naar jou toe ook al moet je er een half uur op wachten. Vanwege deze gelaagdheid en de beperkingen in wat je wel en niet behoort te doen, is er een enorme groep mensen overal aanwezig en die zich allemaal helemaal te barsten vervelen. Alle initiatieven worden de kop ingedrukt en na verloop van tijd is praktisch iedereen gestopt met nadenken of met het iets anders te doen dan het erg smalle takenpakket. ‘Morgen brengen’ zullen ze wel denken.

Vandaag hebben we daar een staatje van meegekregen. Wij moeten ons inschrijven in de ‘gemeente’ Pune. Dat doe je in India bij de Police Commissionar in Pune waar je ‘form A’ moet inleveren. Form A is bij ons vergelijkbaar met het bewijs van inschrijving in het bevolkingsregister. Form A in India is ook een enorme stapel papieren, zoals copies paspoort, contract van je werk, contract van je woning en ga zomaar door, met alles in drie- of viervoud en een bak pasfoto’s waar een gemiddelde foto shop in Nederland mee kan gaan rentenieren. Om verder de inktindustrie een cruciale boost te geven, worden die enorme stapels papieren allemaal ten miste tig keer gestempeld.

Tevens wordt standaard de staatskas niet vergeten. Je moet je nl. binnen twee weken laten registreren. Als je echter in een Hotel, appartement of bij vrienden zit, dan kan je je niet laten registreren. Daarbij heb je niet zomaar een appartement gevonden en als je dat wel hebt, dan heb je een stapel brieven van je werkgever nodig of een eigen bankrekening nodig om te bewijzen dat je kunt betalen. Een eigen bankrekening krijg je uiteraard alleen als je kunt bewijzen dat je je eigen woning hebt……(kip en ei… wel scherp blijven aub).
Enfin, als je dan toch binnen 2 weken bij de commissionair langsgaat om dat te vertellen dat je nog geen eigen woning hebt, dan is dat prima, wordt je vriendelijk weggestuurd en mag je terugkomen als je ergens bent gaat wonen. Kom je dan terug, dan ben je helaas te laat en mag je 30 dollar pp betalen. Links om rechts om, betalen doe je toch wel.

De aardige ambtenaar schrijft een briefje met daarop het te betalen bedrag, stempelt dat briefje zo’n 5 keer en laat het vervolgens ook nog eens door anderen zo’n slordige vijftig keer stempelen. Dat papiertje moet je dan meenemen naar de ‘state bank of India’ een ongelooflijk bureaucratisch instituut. Ik zit persoonlijk nog liever in Azkaban dan dat ik daar nog een keer kom. Zeker veertig loketten, waar er maar 1 van open gaat. Mensen die er werken moeten zo ongelukkig zijn, dat hun enige optie is om het andere mensen nog ongelukkiger te maken. Na bij een aantal loketten een belachelijk aantal stempels te hebben gehaald moesten we ons melden bij loket 7 of 8. Loket 8 was helaas met 38 ander loketten gesloten. Na twee (!) uur wachten bij loket 7, bleek ineens de computer uit de lucht. Betalen was daarmee uiteraard niet meer mogelijk (?) en de aardige dames achter het loket hadden de grootste lol met elkaar, terwijl iedereen zich zat te verbijten. Nu waren wij het zo zat dat we ervandoor zijn gegaan. Morgen weer een dag zal ik maar zeggen.

Verder is de positie van vrouw in de betere groepen vergelijkbaar met de jaren vijftig bij ons. Het begint overigens wel snel te veranderen/ te verbeteren, zeker in de IT/ Call center wereld.
Het is aan de andere kant toch nog wel gebruikelijk dat de ouders van de bruid eerst een bruidschat mogen aftikken voor het voltrekken van het (nog steeds vaak) gearrangeerde huwelijk. De bruid gaat dan zorgen voor de schoonfamilie en ziet haar ouders niet of nauwelijks meer. De man heeft tot taak te zorgen voor zijn eigen ouders, neemt dat ook erg serieus door ze in huis te nemen en financieel voor ze te zorgen. Zijn bruid mag die verantwoordelijkheid binnenshuis opknappen. Veelal wordt de schoondochter redelijk misbruikt voor allerlei rot klusjes. De boosdoener is vaak de schoonmoeder, wat niet vreemd is, daar zij ooit ook misbruikt is door haar schoonmoeder.
De man is overal de baas, niks mis mee dus, maar op het platteland en in de armere wijken is de positie van de vrouw slecht te noemen. Ik heb gelezen dat vrouwen opzettelijk vermoord of gemutileerd worden door haar man (vaak samen met zijn moeder), zodat de man weer mag trouwen, wat uiteraard een 2e bruidschat kan opleveren. Morgen weer een vrouw zal ik maar denken.

De ‘no haves’ zijn er in enorme aantallen, armoe zoals je niet kunt voorstellen en er zijn professionele bedelaars. Ook zijn er wandelende geraamten, asceten die alle aardse lusten trachten af te zweren om uiteindelijk verlichting te bereiken en daarmee het proces van eeuwige wedergeboorte te doorbreken. Kleine kinderen die je met ongelooflijke bruine bambie ogen vrij volhardend achtervolgen in ruil voor een rupee en die pas stoppen als andere Indiërs ze verbieden daarmee door te gaan. Tegelijkertijd groeit het aantal miljonairs met de lichtsnelheid en wordt de (IT en call center) middenklasse dagelijks groter en groter. Arm en rijk loopt dwars door elkaar heen, accepteren elkaar volledig, waarschijnlijk vanwege hun vorige levens waardoor ze in dit leven moeten boeten of juist uitbetaald krijgen. Morgen weer een leven zullen ze maar hopen.

Indiërs zijn er tot slot in alle lengtes en kleuren. Hele lange mannen (> 190) en vrouwen (> 180) zijn absoluut niet vreemd. Net zoals hele kleine mannen (< 150) en hele kleine vrouwen (< 140) en dan vervolgens alles ertussenin. Ook zijn er nogal wat mensen met een pigment aandoening. Zij zijn helemaal blank en je moet goed kijken anders denk je dat het westerlingen zijn. De Indiërs variëren verder van echt zwart (uit het zuiden) tot echt licht zeg maar net zoals de Indonesiërs bij ons.
Grappig genoeg zijn alle stelletjes vaak beide van dezelfde relatieve grootte, vaak even donker en bijna altijd uit hetzelfde milieu.

Alles bij elkaar een geweldig fascinerend land, waar je als buitenstaander een aantal fases moet doorlopen.

In het begin moet je oppassen niet alleen maar oog te hebben voor de armoe, de smerigheid en de verschillen. In deze fase kun je gemakkelijk vastlopen.

Overleef je die eerste cultuur shock, dan krijg je oog voor een geweldig mooi land, met een prachtige natuur en met hele leuke mensen. Je kunt dan getuige zijn van een enorme economische groei (praktisch iedere dag zichtbaar) en je kunt de meest intelligente en creatieve mensen leren kennen met een enorme innerlijke beschaving. In deze fase wordt je positief en wil je graag in het land blijven.

Die eerste twee fasen blijven echter wel een beetje de toeristische fasen. Het blijft toch nog een soort van ijsberg waarvan je alleen maar het topje ziet. Dit geldt ook voor de mensen. Het is voor ons westerlingen niet eenvoudig om de Indiër echt te doorgronden en de meesten laten maar een deel van zichzelf zien. Een aantal mensen die al langer in Pune wonen waarschuwt ons ervoor dat Indiërs als een blad aan de boom kunnen omslaan. We gaan het meemaken.

Hoe dan ook na de beginfase moet je dus blijkbaar oppassen om niet te struikelen over de bureaucratie en ledigheid op het moment dat je (op een nogal luxe manier) als burger en niet meer als toerist of business passant gaat deelnemen aan het dagelijkse leven.

Annet en ik slaan ons er goed doorheen. Allebei hebben we onze goede en slechte dagen. We hebben soms ‘bad Indian days’. Het is overigens hartstikke leuk om dit samen te doen. We missen onze kinderen en vrienden soms vreselijk, maar weten dat we regelmatig terug naar Nederland zullen komen om weer even bij te knuffelen. Morgenavond gaan we vliegen voor een verblijfje van 5 dagen in Nederland. Wellicht to ziens.

Groetjes,
Willem