The story continues

Er is al weer een week voorbij en het wordt tijd om weer eens te schrijven. We hebben bijna zeker een appartement, wanneer we er in kunnen is afhankelijk van hoe snel Vanderlande het contract kan keuren en de borg kan storten. Ik hoop dat het een beetje opschiet want zolang in een hotel verblijven is niet fijn. Uiteindelijk wonen we met z’n tweeën met al onze spullen op een paar vierkante meter. Wat nog belangrijker is, er is slechts 1 internet verbinding! Ik krijg afkick verschijnselen.

Het eten is erg lekker maar heel vet, de kilo’s vliegen erop! En zoals zovaak verteld is de wijn hier heel duur. Een beetje wijn kost in de winkel al snel 10 €, dan heb je de kwaliteit van de AH Huiswijn. Bier en sterke drank (zoals Bacardi en whisky) zijn wel goedkoop.
We zijn in het weekend eindelijk een beetje rond gereden en hebben mooie culturele dingen gezien. Het oude deel van Pune is nog echt authentiek en wel erg arm. Je hebt ook professionele bedelaars. Zien er best gezond uit, maar lopen de hele tijd met hun hand opgehouden, zelfs naar andere arme Indiers. Eigenlijk wel grappig om te zien.

We moeten oppassen dat we niet alleen aan het werk zijn en dat we enkele rustmomenten pakken. Zoals ik vorige week al schreef, alles kost ongelofelijk veel tijd. Zakelijk en sociaal word hier sterk vermengd waardoor je niet snel dingen kan afronden. Iedereen wil wat van Willem. Het is natuurlijk interessant om met een Europese directeur sier te kunnen maken en ik ben best wel onder de indruk van Willem. Ja,ja mag ook wel eens gezegd worden!

Ik kan nog steeds niet goed wennen aan de herrie van mensen, auto’s etc. Heel onbewust word ik daar moe van en als ik dan op mijn kamer zit met alles potdicht, kom ik een beetje tot rust. Probleem daar is overigens wel dat je bijna niet kan bellen. Verbindingen kunnen slecht tegen beton en je ziet iedereen dan naar buiten vluchten met hun mobiles, waar uiteraard weer veel herrie is (!).

Wij zijn van de week uit eten geweest met een Nederlands stel dat hier al 2 jaar zit. Zij hebben ons, voordat we kwamen, goed geholpen met makelaars en formulieren. Zij was slechts 26 jaar toen ze hier kwam. Er waren toen nog geen warenhuizen en supermarktjes en het aantal expat’s beperkt. Het was erg lastig voor haar om haar weg te vinden. Vrijdag gaan zij en ik lunchen en wat winkelen. Ik moet nog steeds wat kleren kopen.
Wij waren in een aardig restaurant, eten was goed, maar er stond een enorm tv scherm aan met natuurlijk cricket. Een herrie! Zelfs daar was er geen rust.

Ook zijn we met het Nederlands stel uit het hotel wezen eten. Zij woonden voor 3 jaar in Sjanghai en zijn hier tijdelijk voor 8 maanden geplaatst. Het was erg gezellig en gaan we zeker vaker doen.

De moesson is begonnen, tegen de avond begint het zwaar te onweren en de stroom valt dan om de 10 minuten uit. Power back up is iets waar je echt op moet letten als je iets gaat huren. Langzaam veranderen de straten in een modderbad. De wegen raken propvol en ik heb begrepen dat straks ook de brommers niet meer kunnen rijden, zodat er nog meer auto’s op de weg komen.

Vandaag, donderdag, hebben we twee afspraken met aannemers die het kantoor moeten gaan inrichten. Ook dit is een zware wedstrijd, maar stug volhouden en strak voor je uit blijven kijken en voor je het weet is er weer 10 % vanaf.

Wij zijn uitgenodigd voor een picknick in de bergen met een groep expat’s. Het zijn vast Nederlanders want iedereen moet eten en drinken meenemen! Dus sociaal gezien maken we onze contacten al, maar dat wil niet zeggen dat we onze vrienden erg missen (Renk, als je familie bent, dan kan je toch ook een vriend zijn?).

Vrienden en familie!
Tot schrijfs

Willem en Annet

PS, Heb je onze foto's al gezien?