‘This is really Chinese for me sir’,

Afgelopen dagen zijn Annet en ik in Beijing en Shanghai geweest.

Geweldige ervaring weer. Wat we gezien hebben was overweldigend. Twee prachtige steden.

Waar Beijing een combinatie is van historie en modernisme, is Shanghai vooral hyper modern.

Beijing met de Chinese muur, de verboden stad, het plein van de hemelse vrede, het Olympische bird nest en ga zo maar door. Plekken in de wereld die op mijn verlanglijstje redelijk bovenaan stonden.

Shanghai met futuristische, science fiction achtige gebouwen (Jin Mao, Pearl Tower), torenhoge shopping malls (Grand Gateway, Time square) en eindeloze winkel- en eetstraten, zoals Naijing road en Xin Tianda.
Naijing road is in de avond kleurrijk; alsof je in de Kalverstraat loopt met de neonborden en –reclames van New York’s Time Square.

Twee steden waar het engels nog zeer beperkt wordt gesproken. Als men al engels spreekt dan is het in elk geval zonder gebruik van persoonlijke voornaamwoorden: ‘cannot wash hands’ of ‘no open today’, ‘ temple no here’ .

Ook (historische) plekken worden bijzonder omschreven. ‘ Humble administrative gardens’ of ‘ Gate of supreme harmony’. Apart is ook ‘ Pavilion of ten thousands springs’ of Palace of Peacefull Longevity. Mijn favoriet is uiteraard ‘Pavilion of bestowing Wine’!

Toen Annet in één van de Hotels op het Internet wilde, kwam ze in een computer menu dat volledig in het Chinees was beschreven. Niet te lezen uiteraard en Annet ging naar de receptie. Met veel gevoel voor drama zei ze: ‘ can you please help me sir, this is really Chinese for me! De Chinees achter de receptie begreep uiteraard niet waarom die prachtige lange blonde vrouw een tijdje later nog steeds stond te gniffelen!

Het eten is goed, je kunt er alles eten (ook het ijs :)), en je hoeft niet bang te zijn voor je darmen. Het is heerlijk en zeer goedkoop, althans als je langs de kant van weg of in één van de vele eethuisjes gaat eten. Voor echt een paar euro kun je heerlijke groentes en vlees of vis eten. Ga je in Shanghai echter een biefstuk eten in een uptown restaurants dan kan je gemakkelijk 1000 Yuan (ca. 100 euro) betalen . Shanghai is op dit vlak echt een paradijs voor gastronomen. Rond Xin Tianda barst het van de restaurants en terrasjes en het voelt alsof je op het Leidscheplein zit op een prachtige zomeravond.

Ook elektronica is er volop aanwezig. Veel is nep, maar de originele versies van top producten zijn ook te krijgen. De originele iPhone 3G kost er simlock vrij rond de 400 euro. Ter vergelijk, zo’n gadget kost in Nederland rond de 900 Euro! Je kunt ook de nep iPhone krijgen voor 90 euro. Wij hebben wel begrepen dat als je iets download vanuit de Apple Store, je stoere nep apparaat niet meer werkt of dat alles ineens in het Chinees op je iPhone staat.

Opvallend is verder dat ik geen artikelen gezien heb met ‘made in China’. Dat dan weer niet.

Bijzonder is dat je echt moet oppassen als je op de stoep loopt. Brommers, scooters rijden zo tegen je aan. Oversteken met een groen stoplicht is ook levensgevaarlijk. De auto’s rijden gewoon door. Je schrikt je kapot de eerste keer. Ik zei tegen Annet dat het beter was om met rood licht over te steken, dan wisten we tenminste waar we aan toe waren.
Gelukkig is het transport systeem geweldig en zeer goedkoop. Hoewel we in Shanghai voor de metro wel het dubbele betaalden (4 yuan of ca. 40 eurocent) in vergelijk met Beijing. De bus was echt spotgoedkoop, voor 1 yuan kon je echt hele stukken reizen. Ook de taxi’s zijn relatief erg goedkoop.

Uiteraard hebben we geen idee of datgene wat we hebben gezien representatief is voor China. Jaren geleden ben ik in Hong Kong geweest en dat vond ik toen ook al fantastisch. Hoewel Hong Kong voor de Chinezen blijkbaar nog steeds niet echt China is. Voor onze vlucht van Beijing naar Shanghai hoefden we niet door de douane, maar dat had wel gemoeten als we van Beijing naar Hong Kong hadden gevlogen.

Moet ik niet even relativeren? Niet alles is koek en ei in China, toch?

We weten bijvoorbeeld niet wat de echte prijs van het modernisme is. De Olympische spelen ging blijkbaar nogal ten koste van de bevolking, zoals we in de Nederlandse kranten hebben kunnen lezen. De buitenkant is erg belangrijk. Volgend jaar is in Shanghai de World Expo en van een collega hoorden we dat er nu al tuinhekjes e.d door de gemeente geverfd worden. Wat we ook hoorden van kennissen (bedankt Patricia!) en expats die in Shanghai hebben gewoond of nog wonen, dat de kranten nog steeds worden gecensureerd en zelfs het internet door de overheid wordt afgeschermd. Ook worden expats blijkbaar constant gevolgd. Wij hebben daar overigens niets van gemerkt. Maar het moge duidelijk zijn dat de beslissingen centraal worden genomen, zonder inspraak van de bevolking en lang niet altijd transparant. Hiermee kan snel iets worden bereikt, dat dan weer wel, maar er is blijkbaar geen ruimte voor het oprichten van een democratische commissie.

Als toerist merk je daar overigens niets van, ondanks dat we van te voren waren geïnformeerd. Een voorbeeld van gebrek aan transparantie hebben we wel meegemaakt op Beijing airport. We stonden meer dan een uur te wachten op de runway, maar geen enkel bericht vanuit de cockpit. Achteraf bleek dat er gewoon vertraging was op de runway. Wellicht niet goed gepland door vluchthaven personeel, maar een piloot van China Airways gaat dat blijkbaar niet aan zijn passagiers vertellen. Niet echt zoiets van ‘Ladies and gentlemen, this is your captain speaking…’.

Aan de andere kant lijkt er veel ruimte voor individualisme, zeker op het gebied van kleding en uiterlijk. Heel af en toe kom je verdwaald communistje tegen dat dan weer wel. Als je echter ziet hoe modern en uitdagend de vrouwen erbij lopen dan heb je het idee of je in Amsterdam of Parijs rondloopt. Het merendeel van de jeugd is uitgedost met kleuren van Nike en Adidas, punk- en geverfd haar in allerlei exotische kleuren. Blijkbaar is er onderling een interessante vorm van tolerantie.

Het lijken ook twee veilige steden. Als je op straat loopt heb je contant een veilig gevoel. Criminaliteit lijkt niet veel voor te komen.

Hoewel Annet wel iets dramatisch overkwam. Ik was naar het toilet (vertel eens wat nieuws) en Annet was spelletjes aan het spelen op haar iPhone (vertel eens wat nieuws). Plotsklaps voelde Annet dat er iets niet klopte en jawel hoor, iemand was er vandoor met haar tasje. Blijk gevend van extreme alertheid sprong Annet op en ging in volle sprint achter haar boef aan. De boef durfde niet al te hard te lopen, daar er veel politie op straat is en hij niet wilde opvallen. Dit gegeven gekoppeld aan het killer instinct van Annet liet onze boef geen keus. Hij gooide Annet’s tasje weg en sprintte weg. Door de schreeuw van Annet werd hij een meter of 50 verderop door de politie in zijn kraag gevat. Toen ik terugkwam van het toilet was Annet er nog niet, maar wat wel opviel was dat haar telefoon nog op tafel lag. Het allerduurste van haar bezittingen had ze onbeschermd achtergelaten, teneinde haar Chinese burgerplicht te vervullen. Wat een vrouw!

De meeste mensen tot slot zijn vrolijk (behalve de gepakte boeven) en wat vooral erg leuk is hoe man en vrouw met elkaar omgaan. Constant lachen en ogenschijnlijk zijn man en vrouw volledig gelijkwaardig. Er wordt wel veel geschreeuwd, maar eigenlijk alleen door de mannen als ze mobiel bellen.

Al met al weer een prachtige trip en ik moet zeggen dat we met ons allen toch in een zeer interessante tijd leven.

Toch?

Nu weer terug naar het chaotische leven in India. Zal wel even wennen zijn!

Knuffel,
Willem

P.S. Omdat de terugweg niet handig kon worden gevlogen, zijn we 1.5 dag in Kuala Lumpur gebleven. Daarover een andere keer meer, maar we hebben daar wel een heel bijzondere voetmassage gehad. Nu volstaat een prachtige foto van Annet bij de Petronas Twin Tower.