All quiet at the waterfront?

Lieve vriendinnen en vrienden, het is even erg stil geweest van onze kant. Was er dan even niets te vertellen? Nou wel degelijk, maar we zijn een beetje druk geweest met van alles. Dus speciaal ook voor Maddy (terechte aansporing!) even snel bijpraten.

Ten eerste is de economische crisis niet onopgemerkt aan ons voorbij gegaan. Het is overal alle zeilen bijzetten. Projecten komen meer onder druk te staan, nieuwe orders worden vertraagd en klanten voeren de prijsdruk op. Het is nu weer even een kopersmarkt. No worries verder/ ‘nothing really on the hand’, maar wel even scherp blijven.

Ten tweede gewoon druk geweest met alle ‘sociale/ zakelijke’ verantwoordelijkheden dat werken in India met zich meebrengt. Daarbij moet je denken aan:

- een verlovingsfeest in Nasik van een van onze engineers. Nasik ligt zo’n 300 kilometer ten noorden van Pune en is al gauw 5 uur rijden. Heel erg leuk om mee te maken, maar je bent zo 2 dagen kwijt.

- een ontbijt op een zondagmorgen met de familie van iemand van de overheid, zeer aardige mensen met hele leuke kinderen. Leuk!

- een diner met de familie van de COO van het kantoor waarin we vertoeven

- veel sociale contacten met Indiërs en andere expats om op de hoogte te blijven van alles wat er in Pune en India plaatsvindt

Tja, vuil en onaangenaam werk, maar ‘somebody has to do it’!

Ten derde moest ik een paar korte tripjes maken naar Nederland maken om de werklast te verzekeren en af te stemmen voor onze engineers in Pune. Een tripje van een paar dagen is dan best wel vermoeiend. De jetlag begint net uit te werken en je moet alweer terug om lekker weer te kunnen jetlaggen, maar dan de andere kant op. Toegegeven, ik ben er niet goed in. Sommige mensen hebben er geen enkele moeite mee, en schakelen direct om, maar ik ben echt een watje op dit gebied. (Heren, ditmaal is bevestigen echt niet nodig!).
In Nederland overigens snel onze visa weer met een jaar verlengd, toch wel weer een aantal goede vrienden gezien (helaas niet iedereen, ik weet het) en wat tijd kunnen besteden aan de kinderen -ik weet het kan altijd meer- een paar keer gespind met Jinny en met Bas lekker gedineerd. Toch even wat quality time gepakt.

Ten vierde heb ik tussendoor de marathon van Parijs gelopen met Ben en Christiaan. De tijd van 4 uur en 26 minuten ging uiteraard nergens over, maar e.e.a. kostte uiteraard nogal wat trainingstijd. In de hitte van Pune rondjes van ca. 500 meter lopen rondom het appartementcomplex is geen sinecure. Ik voelde me net een schaatser en heb na de training weer moeten leren om niet steeds linksom te lopen. Mijn linker been was een stuk korter geworden dan mijn rechter en ik helde naar links over tijdens het lopen. Het ontbreken van de middelpuntvliegende kracht als je ineens weer rechtdoor gaat lopen is dan plotsklaps een serieuze uitdaging. Als je dan tot slot tijdelijk linksdragend bent (de zwaartekracht slaat uiteraard harder toe bij meer gewicht/ volume) was in mijn geval zelfs antibiotica nodig om weer normaal te kunnen pissen.

Alle gekheid op een stokje, er waren teveel deelnemers in Parijs (37.500) en de straten waren te smal om lekker door te kunnen lopen. Er was zelfs een stuk rondom Bastille waar we een paar minuten hebben moeten stilstaan. Geeft niets, want na het lopen hebben we zeker niet stilgezeten. Heerlijke rode (niet Indiase) wijn en vreten waar je trek in hebt en geweldig gezellig door Parijs banjeren met ons zessen. De meiden Ida, Elly en Annet hebben ons uiteraard weer bijgestaan met uitbundige aanmoedigingen en extravagante oranje kleding. Heb begrepen dat Annet het land voorlopig niet meer in mag, maar dat terzijde. Warmte en liefde onderweg, daar is natuurlijk niks mis mee!

Tot slot hebben we nog wat tripjes in India naar Goa en Mumbai gemaakt. In Mumbai moesten we onze paspoorten verlengen en toevallig was Christiaan er ook vanwege zijn werk. Was wel weer even ouderwets gezellig al kostte het mij een gehele zondag om weer bij te komen van de drank.

Tot gauw!

Knuffel,
Willem