Leven in India, een korte terugblik.

Ons Indiaas avontuur is nu zo’n kleine 1.5 jaar bezig en ik moet zeggen dat de tijd is omgevlogen.

Het is mijn beleving nog niet zo lang geleden dat Annet en ik een leven hadden, dat als ‘gewoontjes’ kan worden beschreven. Huisje – boompje - beestje, allebei een leuke baan, 2 heerlijke kinderen, erg goede en interessante vrienden, wat waterpolo, veel hardlopen, af en toe een potje kaarten en frequent korte heerlijke vakanties. Met andere woorden helemaal niks mis mee.

Toen we besloten het over een ander boeg te gooien en naar Pune te verhuizen, kozen we voor een volslagen ander land met andere gebruiken en een volslagen andere cultuur. Wij hadden toen uiteraard niet echt een idee waar we in terecht zouden komen. Interessante vraag na 1.5 jaar is wat we er nu van vinden om te leven in een plaats/ land als Pune/ India.

Tja om dat verhaal even te vertellen is geen sinecure. We zijn immers niet de hele dag bezig met evalueren, buiten de voor de hand liggende zaken zoals het weer. Het weer is praktisch altijd lekker, 8 maanden per jaar strak blauw en een temperatuur van gemiddeld 30 graden met een relatief lage luchtvochtigheid.

Het interessante is echter dat je net als anders gewoon je dingen doet. Beetje werken, soms sociaal bezig zijn, lekker hardlopen in de pis-hitte en af en toe een tripje. Af en toe kom je leuke mensen tegen waarmee je kunt spreken over dit knotsgekke land; over waarom de dingen hier zijn zoals ze zijn.

Uiteraard zien we onze kinderen en Nederlandse vrienden niet dagelijks, missen ze soms ook best wel een beetje erg, maar buiten dat, waar zitten dan echt de verschillen zou je je kunnen afvragen. Over het werken, de prachtige cultuur, religie en het weer in India heb ik al meer iets geschreven, maar er is uiteraard veel meer.

Bij deze een additionele top 10 van waar we nu eigenlijk in terecht zijn gekomen:

1) In een erg groot en druk land. Er wordt wel eens gezegd dat alles wat India betreft een soort van ‘number game’ is. Totaal wonen er 1.2 miljard mensen ofwel 1200 miljoen mensen.

Weet je hoeveel dat is? Nou, best wel ‘veul’. Voor elke Nederlander zijn er 80 Indiërs. Ca. 16% (één op de zes) van de wereldbevolking is nu Indiër en binnenkort gaat dat percentage waarschijnlijk naar 20% of zelfs mogelijk naar 25%. Vandaag de dag krijgt elke vrouw in India immers gemiddeld 2.7 kinderen waardoor de bevolking dus nog verder groeit, in tegenstelling tot westerse landen en China waar zelfs sprake is van een afname.

De afgelopen weken wordt hier gestemd en er zijn ca. 700 miljoen mensen gerechtigd om te stemmen! Er zijn ongeveer net zoveel christenen in India als er mensen zijn in Nederland. Moet je voorstellen dat je iPods of spijkerbroeken verkoopt, dan is India misschien wel 100 keer of meer zo interessant qua afzetmarkt als Nederland, zeker in het licht van de groeiende jeugd.

2) In een land waar het op straat veilig is, althans Annet en ik hebben ons nooit echt onveilig gevoeld. Het is er altijd druk (1200 miljoen Indiërs die praktisch allemaal buiten leven), gezellig, dynamisch en rommelig. Het barst van de festivals waar grote mensenmassa’s echt helemaal uit hun dak gaan. Er zijn echter een paar dingen waar je voor moet oppassen.

Grote groepen mensen kunnen als één levend organisme ineens ontploffen. Als een chauffeur bijvoorbeeld iemand aanrijdt, dan kan de menigte in een soort lynch stemming geraken en dan kan je maar beter uit de buurt blijven. Situaties kunnen ook explosief worden tijdens betogingen en verkiezingen.

Een ander fenomeen zijn honden, vooral na middernacht. Als je dan buiten loopt dan kunnen ze zich erg territoriaal gedragen. Van mensen hebben we gehoord dat ze wel eens aangevallen zijn midden in de nacht. Diezelfde honden zijn overdag overigens erg lief en aanhankelijk, dat dan weer wel.

3) In een land waar het verschil tussen arm en rijk op straat nog steeds zichtbaar is. Op specifieke plekken lopen bedelaars tussen keurig geklede zakenlieden rond en niemand lijkt zich te storen aan elkaar. Het gekke is dat je na verloop van tijd het zelf ook niet meer ziet, blijkbaar kun je hier aan wennen. Hetzelfde geldt voor plekken waar het vies en smerig is. Als je net bent aangekomen in India zie je niet anders, maar na een paar maanden registeren je hersens het nog wel, maar blijkbaar niet meer actief.

4) In een land waar bepaalde groepen Indiërs soms erg grof kunnen omgaan met andere Indiërs en opvallend is dat dat gedrag simpelweg geaccepteerd wordt. Mensen dringen voor of weigeren hun tas te laten onderzoeken door beveiligingspersoneel en komen er mee weg, gewoon omdat ze uit een hogere kaste of rijker milieu komen. Zowel agressor als slachtoffer vindt wellicht vanuit hun opvoeding en milieu dergelijk gedrag waarschijnlijk de gewoonste zaak van de wereld en zijn wij waarschijnlijk de enigen die het nog opvalt.

5) In een land waar mogelijkheden om te gaan winkelen of uit te gaan nog steeds groeiende is. Ook zijn er meer dan voldoende koffieshops. Vooral in Pune komen er steeds meer mogelijkheden. De prijzen voor (merk)kleding liggen aanmerkelijk lager dan in Europa, vraag maar aan Elly.

Restaurants komen er steeds meer en in sommige is het eten en de service erg goed. Verder zijn Macdonalds en Kentucky Fried Chicken in een vroeg stadium aangeschoven en kun je even lekker een broodje ‘vet’ te scoren.

‘Stappen’ zoals in Nederland is nog niet echt goed mogelijk is, althans niet in Pune volgens Jinny en Bas. Meestal is het rond 1.00 ’s nachts wel afgelopen. We hebben echter begrepen dat in steden zoals in Mumbai het ‘stappen’ 24 uur per dag mogelijk is. Voor ons uiteraard geen probleem, meestal gaan we niet al te laat naar bed. Met andere expats en soms ook met Indiërs gaan we regelmatig uit eten. Lekker buiten zitten in een temperatuurtje van 25-30 graden is dan uiteraard niet echt een straf.

6) In een land waar het Indiase eten erg lekker is en waar je moddervet van kunt worden. Tijdens de bereiding van voedsel wordt niet geschroomd om grote hoeveelheden olie of boter te gebruiken. Gekoppeld aan het brood (Naan, Chapaties, Roti’s) en de grote hoeveelheden zoetigheid die erbij wordt gegeten, een dodelijk vette en zoete combinatie. De beter bedeelde Indiër is gemiddeld meer dan te dik, in tegenstelling tot de arme Indiërs die allemaal broodmager zijn en prima zonder Sonja Bakker kunnen.

7) In een land waar bijna alles te krijgen is, maar niet alles dagelijks beschikbaar is. De wijn is erg duur en van lage kwaliteit, dus iedereen die een keertje wil langskomen vanuit Nederlands is welkom. Gaarne wel eigen wijn van huis meenemen. Toen vorig jaar Ben, Tom, Ida, Elly en Christiaan een weekje in Pune langskwamen hadden ze 15 flessen wijn meegenomen. Tot nu toe het record, aan een ieder om dat record te overtreffen!

8) In een land waar slapen een uitdaging kan zijn. Er is altijd wel geluid (zoemende muggen, blaffende honden, snurkende partners, kreunende airco’s, kreunende….) en het is uiteraard veel maanden per jaar (erg) warm. Alle expats die we spreken, inclusief wijzelf, worden ’s nachts wel een paar keer wakker. Helemaal de vinger hebben we er nog niet achter waarom iedereen wakker wordt, maar feit is wel dat iedereen er last van heeft. Wellicht heeft de toenemende luchtverontreiniging er ook iets mee te maken.

9) In een land waar je vanzelf meer manager wordt dan doener. Wij hebben 5 dagen per week hulp in de huishouding. Lucy kookt voor ons en houdt het huis schoon meestal van 10.00 ’s morgens tot 13.00 in de middag. Zes (en soms zelfs 7) dagen per week en 12 uur per dag hebben we een chauffeur (Raju), die ons overal naar toe brengt. Gaan we een weekendje naar Goa (8.5 rijden), dan blijft hij de hele periode bij ons. Dankzij Raju is het volstrekt helder wie de ‘bob’ is na een avondje stappen, dat dan weer wel.

Klinkt relaxed, maar soms denk je wel, zal ik het zelf maar even doen, gaat tien keer sneller. Niet doen uiteraard, want daar beledig je de mensen mee. India is nog steeds een land waar vele goedkope handen het werk verrichten. Dus bijvoorbeeld de kleine boodschappen doe je niet zelf. Even een telefoontje en alles wordt gebracht ‘voor weinig’ of zelfs voor helemaal ‘rien’.

Managen van huiselijk personeel is uiteraard wel iets waar je aan moet wennen. Wij hebben echt geluk gehad met zowel Lucy als Raju. Wellicht komt het dat ze beiden christen zijn en daarmee iets dichter bij ons staan dan bijvoorbeeld een Hindoe. Een Hindoe die voor je kookt zal niet snel ook de WC schoonmaken; daar is dan weer iemand anders voor. Lucy hadden we vanaf de eerste dag, Raju pas later en met zijn voorgangers hebben we best veel te stellen gehad. Dan kwamen ze te laat, dan waren ze ziek, dan waren ze eigenwijs, dan wisten ze de weg niet, dan konden ze ons niet goed verstaan, dan was er weer geen pek, dan waren er weer geen veren….

Geinig verhaal hoorden we van expats in Delhi. Zij hadden een tuinman ingehuurd, maar na verloop van tijd bleek dat hij bepaalde zaken in de tuin niet wilde doen. Eind van het liedje was dat ze met 4 tuinmannen opgezadeld raakten die regelmatig aan bakkeleien waren wie nu wat moest doen. Onze ‘fellow expats’ waren ineens meer uren kwijt aan bemiddeling tussen die mannen, dan dat er werk in de tuin was.

Ook hebben we het geluk dat zowel Lucy als Raju erg betrouwbaar zijn, daar hebben we wel andere verhalen over gehoord. Wij laten overigens waardevolle spullen niet zomaar in huis slingeren, beter maar niet de ‘kat op het spek binden’. Van welgestelde Indiërs hebben we begrepen dat zij hun personeel zelfs na 20 jaar trouwe dienst nog niet vertrouwen!

10) In een land waar de dagelijkse omgang met Indiërs echt wezenlijk verschilt van omgang met westerlingen. De Indiër is sociaal erg vaardig en kan dus heel leuk en aardig zijn, maar het wordt niet snel of zelden echt persoonlijk. Als je dat verwacht kan je erg teleurgesteld raken. Wij representeren macht en geld, twee aspecten waar de Indiër erg gevoelig voor is en voor hem/ haar voldoende reden is om je te vleien en je een gevoel te geven dat je belangrijkste persoon op aarde bent. Verwacht je daardoor echter hechte vriendschap of trouw van die lieve, aardige mensen, dan kan je van een koude kermis thuiskomen. De Indiër zal zich niet snel persoonlijk aan expats of aan een bedrijf binden. Meerdere expats en westerse werkgevers hebben we daar met verbittering over horen spreken.


Uiteraard is er nog veel meer te zeggen over ‘incredible India’. Het is een land met hele slimme intelligente mensen, met nobel prijs winnaars en fantastische schrijvers (waarover later meer). Ook een land waar zowel mannen als vrouwen Annet met open mond aankijken. Annet is het toppunt van schoonheid hier en zelfs kinderen willen aan haar zitten. Nu heb ik al zo’n slordige 25 jaar dezelfde emotie, dus ‘vertel is wat nieuws’ zou je kunnen opperen, maar in India is er geen enkele schroom op dit gebied. Mannen verrekken echt hun nek als Annet voorbij komt. Ze kijken haar aan als ze voorbij lopen, maken dan halve draai tijdens het passeren en lopen daarna nog een stuk achteruit opdat ze maar niets hoeven missen. Echt heel grappig als zo’n jongen dan struikelt of tegen een paal loopt.

Alles in ogenschouw nemende is het natuurlijk een geweldig avontuur, maar na 1.5 jaar voelt dat niet meer zo. We doen onze dingen, genieten praktisch overal van, hebben soms ‘ bad Indian days’, maar ‘overall’ zijn we wel aan het aarden.

Nog steeds missen we iedereen uit Nederland, maar ook dat heeft een plekje gekregen. We zien onze tripjes naar Nederland met onze kinderen en vrienden nu echt als quality time. Daarbij hielp het uiteraard dat we vorig jaar een bak vrienden over de vloer hebben gehad, waarover we al een ander stukje op deze blog hebben geschreven.

Tot slot nog één ding. Wij maken volop gebruik van alle voordelen die India te bieden heeft. Zo heb ik al mijn tanden en kiezen opnieuw laten vullen. Tandartsen zijn minstens net zo goed als in Nederland. Ik heb nu een stralend wit gebit; allemaal prachtige witte vullingen en geen amalgaam en lekkende vullingen meer voor beukenootje. Werd even tijd voor ‘Happy teeth’. De prijs voor een kroon, drie inlays, twee onlays, een zenuwbehandeling en een serieuze bak gewone vullingen, slechts 1100 euro. Verse spullen dus en ‘binnenlopen voor weinig’.

Tot snel.

Knuffel,
Willem